عشقی فراتر از انسان و فروتر از خدا نیز هست و آن دوست داشتن است.

اگر تنها ترین تنها شوم، باز هم خدا هست.

دوست داشتن از عشق برتر است و من هر گز خود را از سطح بلندترین قله ی عشق های بلند، پایین نخواهم آورد.

اسلام منطقی تر و جدی تر از آن است که به آنچه در زندگی بی ثمر است و بر روی اذهان بی اثر، در آخرت پاداش دهد وعملی که نه به خلق خدمتی و نه برای خوئد اصلاحی، ثواب داشته باشد.

همواره بیمناکم که در این فرصت اندک و عزیز حیات، لحضه ای را به ستایش کسانی بپردازم که در ترجیح عظمت، عصیان وتفکر بر سعادت، آرامش و لذت اندکی تردید داشته اند.

غریبی در طوفان جا مانده، آخرین فریادهای خسته اش را که تو را میخواندف بشنو، بشتاب و او را دریاب.

همچون شمع که در گریستن خویشف قطره قطره می میرد، ذوب می شوم و محو می شوم و پایان میگیرم.

خدا یا به هرکی دوست می داری بیاموز که عشق بهتر از زندگی کردن است و به هر کی دوست تر میداری بچشان که دوست داشتن از عشق برتر!

خدا یا، به من توفیق تلاش در شکست، صبر در نومیدی، رفتن بی همراه، جهاد بی سلاح، کار بی پاداش، فداکاری در سکوت، دین بی دنیا، عظمت بی نام، خدمت بی نان، ایمان بی ریا، خوبی بی نمود، مناعت بی غرور، عشق بی هوس، تنهایی در انبوه جمعیت، و دوست داشتن بی آنکه دوست بداند، روزی کن.

خدایا چگونه زیستن را به من بیاموز، چگونه مردن را خود خواهم آموخت.

تو می دانی که من از میان همه ی نعمت های این جهان، آنچه را برگزیده ام و دوست می دارم، تنهایی است.

ای که هوای من شده ای، دم زدن در تو حیات من است.

زیبایی همواره تشنه ی دلی است که به او عشق ورزد.

تا بی پناه نگردم، پناهم نخواهم داد، تا نیفتم، دستم را نخواهی گرفت.

وقتی عشق فرمان میدهد، محال سر تسلیم فرود می آورد.

اگر نمی توانی بالا بروی، سیب باش تا افتادنت اندیشه ای را بالا برد.

ستایش گر معلمی هستم که چگونه اندیشیدن را به من بیاموزد، نه چگونگی اندیشه ها را.

ابراهیم وار زندگی کن و در عصر خویش معمار کعبه ی ایمان خویش باش.

هر کس مظلوم است، خودش ظالم را یاری کرده است.

مردن همچون زیستن بهانه ای میخواهد.

اگر شاهد عصر خود و شهید حق و باطل جامعه ات نیستی، هر جا که میخواهی باش، چه به نماز ایستاده باشی، چه به شراب نشسته باشی، هر دو یکیست.

از سکوت اگر به خشم آمدی سکوت کن.

آنان که به هر ذلتی تن میدهند تا زنده بمانند، مردگان خاموش و پلید تاریخند.

تنهایی، آرامگاه جاوید من است، و درد و سکوت، همنشین تنهایی من.

چه امید؟ بندم در این زندگانی، که در نا امیدی سر آمد جوانی، سر آمد جوانی و ما را نیامد پیام و فایی از زندگانی.

آیا در این دنیا کسی است بفهمد که در این لحظه چه میکشم، چه حالی دارم؟ چقدر زنده نبودن خوب است.... خوب خوب خوب.

هنگامی دستم را دراز کردم که دستی نبود، هنگامی لب به زمزمه گشودم که مخاطبی نداشتم و هنگامی تشنه ی آتش شدم که در برابر دریا بود.... دریا و دریا..

همیشه حرف هایست برای گفتن و حرف هایست برای نگفتن، ارزش هر کس به اندازه حرف هایست که برای نگفتن دارد.

مهربانی جاده ای است که هرچه پیش میروند، خطرناک تر میشوند.

وقتی کبوتری شروع به معاشرت با کلاغ ها میکند، پرش سفید می ماند ولی قلبش سیاه میشود، دوست داشتن کسی که لایق دوست داشتن نیست اسراف محبت است.

دل های بزرگ و احساس های بلند، عشق های زیبا و پر شکوه می آفرینند.

اما چه رنجی است لذت ها را تنها بردن و چه زشت است زیبایی ها را تنها دیدن، و چه بدبختی آزاردهنده ای است تنها خوشبخت بودن! در بهشت تنها بودن سخت تر از کویر است.

آنان که رفتند کار حسینی کردند، آنان که ماندند باید کار زینبی کنند و گرنه یزیدی اند.

زیبایی به خوش سیرتی است نه به خوش صورتی.

ظلم است که معلم را به شمع تشبه کرد، زیرا شمع را میسازند تا بسوزد ولی معلم میسوزد تا بسازد.

انسان نقطه ای است بین 2 بی نهایت، بی نهایت لجن و بی نهایت فرشته.

سفر هیچ چیز به جز دلتنگی ندارد، اما... زندگی به من آموخت، برای بهتر دیدن عضمت و شکوه هر چیزی باید قدری از آن دور شد.

نه، من هر گز نمی نالم، قرن ها نالیدن بس است، میخواهم فریاد کنم، اگر نتوانستم، سکوت میکنم، خاموش مردن بهتر از نالیدن است.

وقتی خواست زندگی کنم، راهم را بستند. وقتی خواست ستایش کنم، گفتند خرافات است. وقتی خواستم عاشق شوم، گفتند دروغ است، وقتی خواستم گریستن، گفتند دروغ است، وقتی خواستم خندیدن، گفتن دیوانه است. دنیا را نگه دارید، میخواهم پیاده شوم.

به 3 چیز تکیه نکن، غرور، دروغ و عشق، آدمی با غرور می تازد، با دروغ می بازد و با عشق می میرد.

رفتن همیشه رسیدن نیست، ولی برای رسیدن باید رفت. در بن بست هم راه آسمان باز است، پرواز را بیاموز.

در بی کرانه ی زندگی 2 چیز است که افسونم میکند. آبی آسمان که می بینم و می دانم نیست و خدا که نمی بینم ولی می دانم که هست.

از انسان ها غمی به دل نیگرید، زیرا آنان نیز غمگینند، با اینکه تنهایند ولی از خود میگریزند زیرا به خود و به حقیقت شک دارند، پس دوستشان بدار اگر چه دوستت نداشته باشند.

دوست داشتن یعنی کوچک کردن دنیا به اندازه ی یک نفر و بزرگ کردن یک نفر به اندازه ی یک دنیا.

زندگی داستان مرد یخ فروش است، که پرسیدند فروختی؟ پاسخ داد نخریدند تمام شد.

در نهان به آنان دل میبندیم که دوستمان ندارند و در آشکارا از آنان که دوستمان دارند غافلیم، شاید این است رازتنهایی ما...

فرق است میان دوست داشتن و داشتن دوست، دوست داشتن امریست لحظه ای اما داشتن دوست استمرار لحظه های دوست داشتن است.

خدایا، اندیشه و احساس مرا در سطحی پایی نیار که زرنگی های حقیر و پستی های نکبت بار و پلیدی این شبهه آمدهای اندک را متوجه نشوم، چه دوست تر میدارم تا بزرگی گول خور باشم تا کوچک ولی گول زن.

چه تنگنای سختی، یک انسان یا باید برود یا باید بماند و این هر دو اکنون برایم از منی تهی شده است و دریغ که راه سومی هم نیست...

برای شنا کردن به سمت مخالف رودخانه، قدرت و جرات لازم است، و گرنه هر ماهی مرده ای هم میتواند به جهت موافق آب شنا کند.

بلگذار تا شیطنت عشق، چشمان تو را به عریانی خویش بگشاید هر چند معنایش جز رنج و پریشانی نباشد، اما کوری را هر گز به خاطر آرامش تحمل نکن.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: